Minder insecten, minder pensioen?

Het schijnt dat tachtig procent van de planten waar wij van eten voor bestuiving afhankelijk is van bijen! Koffie, chocolade, fruit en groente willen we niet missen. En ik heb eens in een documentaire mensen druk stuifmeel zien overbrengen op gewassen, omdat de insecten die dat normaliter voor hun rekening namen daar waren verdwenen. Het zag eruit als een bijzonder arbeidsintensieve activiteit met weinig toekomst. Ook financieel gezien is verlies aan biodiversiteit een gevaar. Uit de term ‘ecosysteemdiensten’ klinkt weinig respect door voor de unieke samenhang van flora en fauna en wat de natuur betekent voor ons welzijn. Maar het maakt wel inzichtelijk hoe we ook financieel afhankelijk zijn van een gezonde natuurlijke omgeving. De Nederlandsche Bank waarschuwt pensioenfondsen al een tijdje om deze factoren ook mee te nemen in risico-analyses. Maar hoe meet je biodiversiteitsverlies eigenlijk? Het terugdringen van klimaatverandering is relatief eenvoudiger aan te tonen, daarvoor hebben we CO2 of broeikasgassen als ijkpunt. Dat is inmiddels goed te meten en is een globaal cijfer. Bedrijven (gaan) rapporteren over hun CO2-uitstoot, ook in de keten, en dat zijn data die investeerders nodig hebben om hun bijdrage aan de reductie ervan aan te tonen. Biodiversiteit gaat over veel meer indicatoren en is meer regio-afhankelijk. Nu is klimaatverandering één van de vijf drivers van biodiversiteitsverlies, dus de pensioenfondsen zijn al gestart met dit thema. Maar ook zaken als overbevissing, verkeerd gebruik van het water en land, de komst van diersoorten uit andere streken en de vervuiling van de omgeving zorgen ervoor dat de biodiversiteit afneemt. Dat betekent dat pensioenfondsen kritisch moeten kijken naar bijna alle sectoren waarin ze beleggen. Hopelijk zetten de bedrijven de broodnodige stappen in dit thema. Gedreven vanuit eigen visie of vanuit (nieuwe) wetgeving die ongetwijfeld gaat volgen. Overheid, bedrijven en financiële sector moeten dit samen gaan doen.